İstanbul sokaklarında yürüyorum,sessiz ve sensiz
Her şey ne kadar basitmiş meğer,ne kadar önemsiz.
Öyle bir çığlık var ki içimde,büyüklüğü kadar sessiz.
Acılarla beslenir oldum,yaşıyorum sebepsiz.
Vurgun yemiş balıklar gibiyim,kıyıya vuran
Küçük parçalara ayırdım seni,kimse birleştiremesin diye
Kimse anlamasın seni,seni görmesin kimse kalbimde.
Bu yaptıklarım zorunluluktan mı,utancımdan mı ki,
Yoksa acizlikten mi yaptıklarımın hepsi?
Sakladım seni derinlerde,örttüm üstünü nefesimle
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!