Veysel karani Şiiri - Bayram Ataç

Razıyım Veysel olup, aşkınla kavrulmaya
Canım kurban Resûl’e, ayağına sarılmaya
Zikrim aşkınla dolup, özümle yoğrulmaya
Keşke Veysel misali, bende aşkla yansaydım

Çoban kadar kul olan, hakikatte denizdir
Yüreği kavrulmaktan, nur misali temizdir
Aşk ile yoğrulmuş, her gönül bir azizdir
Keşke Veysel misali, bende çölde kalsaydım

Aşka düşen yürekte, aşkın közü görünür
Gönül yanar külünde, aciz nefes sürünür
Hakkıyla yanan insan, imana tam bürünür
Keşke Veysel misali, bende aşkla ölseydim

Gözyaşım kandil gibi, nurunla aydınlansın
Kalbimdeki hicranım, rahmetinle canlansın
Kelamlarım salâtla, Sultânıma yönlensin
Keşke Veysel misali, bende aşkı bulsaydım

İbadet yaptığımda, salavatla süsleseydim
Maşuk olup dağlarda, zikrini sesleseydim
Her nefeste aşkını, yaşasam besleseydim
Keşke Veysel misali, bende vuslat saysaydım

Hep Medine ufkunu, düşler gamlı gözlerim
Hak yolunda bir âciz, yakaran şu sözlerim
Hasretle çöksün yere, huzurunda dizlerim
Keşke Veysel misali, hep nura belenseydim

Avlusuna köle olsam, nuruna çözülseydim
Bir boncuk gibi olsam, tesbihe dizilseydim
Gönlünün cennetine, uçup da süzülseydim
Keşke Veysel misali, kevser içip kansaydım

Düşten uyandığımda, tertemiz pak sanayım
Aşkın düşsün gönlüme, har misali yanayım
Zerremde nur uyansın, Kevser’inle kanayım
Veysel Karani gibi, keşke ben de yansaydım.