Veyis Güllü Şiirleri - Şair Veyis Güllü

Dünya hassas yürekli insanlar için çok ağır
Her yerde mihnet her yerde kahır
Kalmıyor ki insanda ne taş ne de sabır
Umursamıyor kimse, kimin kalbi ne kadar acır…

Herkes duyuyor ama bilinmiyor kim ne kadar sağır

Anlatamadım; sözlerim acizdi hep, hiç bir araya gelmedi.
Gelseler de kırık döküktü, bir anlam ifade etmedi.
Titreyen dudaklarımdan kelimeler değil çaresizlik dökülüyordu.
Sonra sustum, düşündüm, dinledim; sustum, düşündüm, vazgeçmedim.
Vazgeçemediklerimin yanında, vazgeçtiğim canımın bir önemi yoktu...

Sordular dervişe; bu yanık bağır senin midir?
Derviş der ki; sahip değilem ben bilmezem.
Ölmeden ölümü tattın mı sen?
Tenim fani, aşık isem ben ölmezem.

Aşk ummanı aşılır mı?

Acı mı acı bir kahvenin tadında hayat
Mutluluktan bihaber kalmadı ağızda tat
Çare lazım lakin, bulunmuyor heyhat!
Bunca çaresizsen eğer tek çaren ebedi vuslat..

Yurdumuzu kuşatmıştı dört bir yandan türlü illet,
Sunuldu manda, himaye, işgal ve daha nice zillet
Kabul edilemezdi, özgürlüğünden vazgeçemezdi bu millet
Nitekim kabul etmedi ve haykırdı; illa hürriyet, illa hürriyet!

Nasıl kulak vermezdi bu feryada Gazi ulu önder.

Verildi bu can bu ruh bizlere emanet
Bilemedik kıymetini ettik ihanet
Duydukça O'ndan başkasına minnet
Elde ettiğimiz edeceğimiz yalnızca mihnet

Geçer mi bu günler, geçecek elbet

Herkes der ki; kör kuyularda ateş yanmazmış
Öyle ama şu kör kuyunun dibi acep neden tutuşmuş
Kim bilir ne derdi vardır ardından denilmiş
Meğer; kuyunun dibindeki bir garip aşıkmış…

Lâl olsa da diller akmasa da nehirler
Yer, gök, kurt, kuş Allah der inler
Rabbin sözüne kim kulak verir kim dinler
Eşref-i mahlukat olarak yaradan ''O'' olmasaydı eğer.

Doldu gönül yine taştı taşıyor

Gökkuşağı renginde olması beklenirken hayatın
Karakalem çalışması gibi oluverir bahtın
Kalır mı gönülde ne tacın ne tahtın
Hayallerin bir bir yanıp kül olduysa eğer..

Gonca gül gibi bir ömür verildi
Her birimize, istisnasız..
Bir de irade..

İnsan olmak bu idi
Seçimi bizler yapacaktık