Veronik Şiiri - Sunar Yazıcıoğlu

Ev pembeydi, mavi panjurlu,
Yüzünün hatlarını görüyordum gece.
Sinirliydim biraz, şafak yaklaşıyordu,
Ay kayıyordu buluttan gölün içinde.

Vücudumu oynatacağım ve sergileyeceğim
Ellerin belirsiz bir alan çiziyordu,
Sana doğru yürüyordum yakın ve ulaşılmazdın,
Ölüme doğru sürünen can çekişen biri gibi.

Beyaz bir patlama içinde birden her şey değişiverdi,
Güneş yeni bir krallığın üstüne doğdu;
Hava oldukça sıcaktı, günlerden pazardı,
Etrafta bir ilahinin nağmeleri yükseliyordu.

Gözlerinde garip bir sevgi okunuyordu,
Küçük kulübemde mutluluğum sonsuzdu benim ;
Bu tatlı bir hayaldi ve gerçekten ışıklı,
Sen benim sahibimdin ve ben senin köpeğin.

Michel Houellebecq
Çev. Sunar Yazıcıoğlu