Verin Benim Sevdiğimi Şiiri - Hamit Atay

Verin Benim Sevdiğimi

Verin benim sevdiğimi,
Koynumdan söküp aldığınız o bakışı,
O dudağında gül açan tebessümü…
Verin, geceyi gündüze çeviren o sesi,
Adımı unuttuğu günden bu yana
Zamanla yarışıyorum…
Ama her saniye biraz daha yitiriyorum kendimi.

Kim aldı onu benden?
Hangi şehir, hangi yabancı eller?
Bir gülüşü vardı,
Dünyanın en güzel sabahıydı gözlerimde.
Şimdi hangi gözde kaldı,
Kim bilir hangi çay bardağına karıştı onunla geçen anılar?

Verin benim sevdiğimi,
Bir ömür saklamayın ondan beni.
Ben onun yokluğunda
Bin kere öldüm, bin kere doğdum.
Ama hiçbir doğuş onun kokusunu getirmedi.

Siz bilmezsiniz…
Sevdiğimin sesiyle uyanmak ne demek…
Onun suskunluğu,
Bir şehrin yıkımı gibi çöküyor üzerime.
Günler geçiyor evet,
Ama ben geçemiyorum içimden.

Bir el uzansın artık bu karanlığa,
O el onun eli olsun…
Bıraktığı yerden tutsun beni yeniden,
Unutsun gitmek neydi,
Ben her gelişine yeniden inanmaya hazırım.

Verin benim sevdiğimi…
Alın hatıraları, alın bu kırık saatleri,
Ben onu istiyorum sadece.
Yalansız, çıkarsız, olduğu gibi…
Sustuklarımızla, korktuklarımızla,
Hatalarımızla birlikte geri verin.

Ben sevdim onu…
Eksik sevmek ne bilmeden,
Karşılık beklemeden,
Sadece onun varlığına ömrünü adar gibi sevdim.
Siz hesap bilirsiniz,
Ben sevda…

O yüzden son bir kez daha söylüyorum:
Verin benim sevdiğimi!
Çünkü başka hiçbir şey,
Onun yokluğuyla ölçülemeyecek kadar anlamsız.
Hamit Atay