Velut Şiiri - Kadir Huylu

sonbaharda tutulur dili aşkın
çekilir tabiatına rüzgar
kar dağları erirse kent ışığından
hüzün koylarında emilir kan çiçekleri

ığıl yangınlar başlar
çektiğimiz mazottan
embiryoda varlık
ihtiyarlıkta yokluk
bilge zamanları selamlarken zemheri
lekeli tutamaçları acının
silkelenen bir de göz çapakları
unutkan bir günle öpüştürür bizi

bak
mesela ben
yaşamadan geçiyorum bayram günlerini
bazı cumaları atlıyorum
paletim
tuvalim
bir sessizlik
yalnızlığın bir resmi var kuytularımda
bir de güncem olmalı
el değmemiş
ve bazı kalabalık günler
som bir yalnızlığa adanmalı

Kadir Huylu