Vefasızlar Şiiri - Nilüfer Albayrak

Yorgunluk çökmüş omzuma, hep ağır.
Sabah olmasın isterim, gece serin.
Gece benimle dost oldu, uyku haram,
Vefasız eller sıktı beni artık.

Sevdalar anlamsız şimdi, hepsi bomboş,
Vefasız eller yine uzanıp boş vurur.
Çok yoruldum; gönlümde koca bir sızı var,
Karanlıkta kalan sesim sessiz durur.

Kader mi böyle, yorar mı insan bir kere?
Bu yol dar, adımlarım titrer, bilinmez.
Aşklar boğar, öğüt gelir hasret yellerde,
Hayat hep sınar bizi, yüzü karanlıktır...

Bir kere ölsek bile, belki yeniden doğsak,
Bin kez dönsek aynı yalanın kıyısına.
Yüreğimde bir acı var, kim bilir kime anlatsam,
Sığınacak kimse yok, yalnız kaldım ay ışığına.

Sönmeyecek, dinmeyecek bu hayırsız arzumuz,
Bitmeyecek, gitmeyecek vefasız insanımız.
Her gülüş bir oyun, her dokunuş bir yabancı,
Kalbimde saklı kalan umut bir parıltımız.

Gece uzanır omzuma, adımlarım daralır,
Sevda denizinde boğuldum, kıyılar soğur.
Bir umut kırıntısı kalsa, tutunurum azıcık,
Ama eller soğuk, bakışlar yabancı, boğulurum.

Yorulmuş kalbim susar, sabaha hasret bekler,
Gün doğsa mı bilemem, kırık bir pencereyim.
Her yanlışın ardından diz çökerim, dilsiz özürler,
Yine de içimde kıvılcım var; adım adım yürürüm.

Düşlerim paramparça, ellerim boş avuçlarda,
Sevginin adı silinmiş, kâğıt üstünde izler.
Fakat titrek bir ışık vardır, karanlıkta çağlar,
O ışık bana söyler: diren, yeniden seç izle.

Ve ben yine özür dilerim; hatalar dilimden akar,
Sözlerim yalvarır, kırık aynalarda titrer.
Kendime sorarım neden diye, geceye sorarım,
Bir kelebek belirse peşimden ben giderim.

Ve her kıvılcımda işlerim umutla ellerimi,
Gecenin içinde bir ışık, küçük ama gerçek.
Yolum dar olsa da yürüyeceğim, adım adım,
Çünkü kalbimde bir şey var: vazgeçmeyecek...