Vefasız Anne Şiiri - Ümran Özlük

Vefasız Anne

Gittin sen vefasız,
Rüzgâra savrulan yaprak gibi,
Çabuk, vakitsiz düştün dalından.

Gittin derinden soluduğun,
Tek gıdan olan, sigaranın,
Kıvrım kıvrım dumanlarına,
Dalga dalga dalgalanıp
Yar diye sanıp, sarılıp da gittin.

Gittin, kıyıda kumlara yazdığın ismin,
Tane tane dalgalara karışması gibi gittin.
Karanlık ruhuna bir demet ışık huzmesi ararken,
Güneşin doğuşunu beklemeden,

Aradığın kendini, içinde bulamadan,
Başka güneşleri de vakitsiz batırarak gittin.
Ufukta yeni gün doğduğunu sanarak,
Kar tanesi gibi,
Kar bora fırtınalı dünyanda,
Yaz temmuz sıcağında gibi eriyip de gittin.

Göğsüne çizdiğin anlamsız bir resim gibi,
Nisan yağmurları ile yıkandın gittin.
Yırtık albümlerin sayfalarında,
Solmuş, eski bir resim gibi,
Solup da gittin.

Seneler sonra meydan pazarlarının stantlarında,
Hükmün geçince yırtılmak üzere,
Gittin gittin, selamsız sabahsız gittin.
Senden bir haber iz bırakmadan gittin.

Değer miydi geride bıraktığın,
Senden var olan yaşı on sekiz olunca,
Dünyaya hükmeden çağa girdim sanan
Delikanlı oğlunun belini kırarak,
Başını yere eğdirerek gittin.

Gittin sen.
Gittin sabahın erken saatinde,
Herkes uyurken, bir hırsız gibi çekip gittin.
Gittin gittin, suda ki bir iz gibi
Her damla gözyaşın da,
Kendini yok etmek için gittin.

Çok acı çektiler, senden sonra.
Zaferi kazanan sen olduğunu sanarak,
Yaşa doya doya, sisli dağ başlarında,
Kuru dala tünemiş çalıkuşu gibi.

Açmaya çalış yaban gülü gibi bilinmezlerde
Evdeki gonca gülleri,
Susuz, sevgisiz mahsun bırakıp
Hepsini öldürüp de gittin.

8 Haziran 2009