___ Vefa ___ Şiiri - Berkan Koloğlu

Vefa çöken kalenin ayakta son sur’uydu
Son sur’u çökerttiler sancağı defnettiler
Akıllarda muamma bulunmadık soruydu
Çöküşü bile bile nedense fethettiler
Soruyu çözemezsem boşa gelmişim derim

Vefa yıllara inat her şeyi unutmakmış
Acısı tatlısıyla anıları atmakmış
Ele geçen fırsatta dostlarını satmakmış
Kahpelikle vurarak huzur dolu yatmakmış
Dostlara güvenirsem daha çok kazık yerim

Vefa daha tan vakti en garip kuş uyurken
Dostum dediğin için uyanıp koşuyorken
Can nedir ki diyerek vermeye coşuyorken
Yalnızca dostluk için bu ömrü yaşıyorken
Boşaymış her şey diye anlayınca biterim

Vefaymış dostu! Dosta tanıtıp düşman eden
Uğrunda savaştığım her şeye pişman eden
Onlar için döktüğüm gözümde yaştan eden
Onsuz boğazdan geçmez dediğim aştan eden
Yine de ders alamam aşımdan da geçerim

Vefa aba altından sopayı göstermekmiş
Dosta! Gülü koparıp yalnız diken vermekmiş
Dostluk! Adlı tuzağa dostunu düşürmekmiş
Nefret dolu yürekten nefreti yeşertmekmiş
Yine de nefret bilmem Allahımdan ürkerim

Vefa ihanet denen bilinmeyen sır imiş
Aynayı ayna yapan ardındaki sır imiş
Hak’tan gelmeyen vahiy, zannedilen sureymiş
Kalbin şeytana uyup göz kırptığı süreymiş
Herkes vefasız olsa, tanıtıp da göçerim