Vefa Şiiri - Mim Mustafa Hakan

Vefâ; gönül bahçesinde en has çiçektir.
Vefâ; yolun âdâbında elmas gerçektir.
Vefâ; bir dar zamanda, zarar pazarında,
Vefâ; dostu gösteren tek hassas ölçektir.

Vefâ; ayırmaz kırk yıllık, kırık kaşıktan.
Vefâ; misk u amber gibi kokar âşıktan.
Vefâ; düşmeyen yaprak, belâ rüzgârında.
Vefâsız farksızdır, zehirli sarmaşıktan.

Vefâ; Miraç’tan bile dönen Nebî demek.
Vefâ; cefâ mevsiminde, bir hasbî demek.
Vefâ; taşsız, yazısız meçhûl mezarında,
Vefâ; dimdik duran bir selvi kalbi demek.

Vefâ; Yûnûs, onu bîvefâdan öğrendim.
Vefâ; olmayâna misâl, o dahi kendim.
Vefâ; âteş-i sûzan, irfân nazarında,
Vefâ; Hakkın kapısında kopmaz kemendim.

Mayıs 2015

Âdap: Usul, erkân, kural
Misk u amber: Çok güzel koku
Cefa: Eziyet
Hasbî: Gönüllü, karşılıksız, samimi
Meçhul: Bilinmeyen, tanınmayan, belli olmayan
Bivefâ: Vefâsız
Âteş-i sûzan: Yakıcı ateş
İrfan: Anlama, bilme, kültür