Vefa Şiiri - Ali Dost Gürgöz

Sessizliğe boğulan haneye
Can değeri bir gönül girdi.
Kıymetin, fedakârlığın, merhametin sahibi
Menekşe rengi bir çift göz geldi.

Aldığı her nefeste bile, hayattan
Tesellisi kesilen
Bir ömre can verdi…

Bugün yıkılan umutla
Vefanın sebebi
Ne ben,
Ne sen oldun.

Dalından koparılan hayatların peşinden
Koşturan
Akılsız başa yar olan ayaklar,
Gönlü hep suskun olanlar oldu…

Merhamet etme.
Topla acılarını, koy bir çuvala.
Umutsuzluklarınla birlikte
Bırak kimsesiz sokaklara.
Sahibi bulur, üstüne giyer
Vefasız acıları.

Biten her şey yalan olur.
Gözlerindeki yaş
Sadece biraz daha erteler.

En ağır kayıplar unutuldu…
Bu da unutulur.

Ne teselli edebilir ki
Akıp giden zamandan başka?

Umarım anlar,
Af edersin.
Bir can borçluyum sana.

ADG-2009