Vedaları Hiç Sevmedim

Vedalar bana hep eksik bir şeyler bıraktı. Sanki tamamlanmamış bir cümle, yarım kalmış bir hikâye gibi. Ne kadar hazırlıklı olursam olayım, veda etmek hep bir yara açtı içimde.

Kimseye hoşça kal diyemedim tam anlamıyla. Her veda, kalbimin bir köşesini alıp götürdü. İnsan bazen gitmeyi değil, kalmayı ister; ama hayat herkesi aynı yerde tutmaz. Zorunlu ayrılıklar, mecburi mesafeler… Hepsi birer veda değil mi zaten?

Vedalar, geçmişin ağırlığını taşır. Ne kadar güzel anılar biriktirmiş olursan ol, son bir bakış, son bir söz, her şeyi altüst eder. Çünkü veda, yalnızca insanları değil, hayalleri de ayırır.

Belki de bu yüzden vedaları hiç sevmedim. Bir şeylerin bitişine tanıklık etmek, geri dönmeyecek bir zamanı kabullenmek, beni hep derin bir boşlukta bıraktı. Ama şunu öğrendim: Her veda, yeni bir başlangıcın habercisi.

Yine de, vedalar hep ağırdır. Gidenin izi kalır, kalanın sessizliği. Ve o sessizlik, ne kadar zaman geçerse geçsin, hiç unutulmaz.