**Veda Zamanı** Şiiri - İsmail Gül

Birgün
Alıp başımı gideceğim bu şehirden
Taaa uzaklara
Hiç kimseler bilmeyecek sebebini
Bilemeyecek.

Örselenmiş kimliğim
Yıkılan hayallerimle kol kola
Yol alırken bir meçhule
Arkada kalacak doğduğum şehir
Elveda vatanım!
Elveda Eskişehir!

Beni sen büyüttün
Sende tanıdım beni, ben
Şimdi;
Ne kıyametler kopuyor içimde
Bi bilsen! ! ! ! !

Demek buraya kadarmış birlikteliğimiz
Ve;
Bu kadarmış yiyip içeceğimiz.

Mutlulukla çakışmadı yollarımız bir türlü.
İşte gidiyorum
Acılar, hüzünler heybemde
İhaneti bohçalayıp attım içime
Vurgun yedi yüreğim
Gül kurusu akşamlarda.
Huzuru hiç tanımadım
Uzaktan baktım hep mutluluğa

Ne zaman aydınlanmaya başlasa ufkum
Ne zaman yeşerse umutlarım
Budandım kaldırımlardaki ağaçlar gibi
Her ilkbaharda.
Buraya kadarmış demek
Olmayacak anlaşılan
Olmuyor işte
Öz yurdumda hasreti yaşamaktansa iliklerime kadar
Mum ışığına hasretse katran karası gecelerim
Deme sırrını kimseye
İçinde kalsın.
Vur kendini yollara
Bahtın utansın.