Veda Şiiri - Oğuz Özyurt

Bulutlar geçiyor gözlerimin önünde,
Dans eden genç kızlar gibi narin,
Yorgunum artık nefes almak zor,
Yürüyorum belki ama giden ayaklarım değil,
Yüreğim...
Hayat nedir kardeş,
Aldığın nefes yahut aşk mı,
Peki ya çocuksa yahut vatan,
Hayat nefes ve sevdiğin neyse o dur işte,
Niçin varsan koyduysan adını,
Mesela bulduysan aşkın olacak kadını,
Düşünme o an ve ardını,
Kimbilir varsın,
Şu an burda...
Belki de olmazsın yarın,
Yahut yarından da yakın.
İnsan bilmez bilemez değerini,
Kaybetmeyi görmedikçe,
Kraldır tepesine yaşam balyoz gibi inmedikçe.

Sonrası sessizlik,
Sonrası yarım bir feryat,
Herkesin bildiği o mahsun nakarat,
Giderim...
Belki yarın, belki yarından da yakın.

İsimsiz bir özlem kalsın geriye,
Yankılansın caddelerde,
Bir mayhoş hoş seda var desin aşıklar,
İçin için yanarken yürekler.
Dinlesinler tenlerini sıyırıp geçen rüzgarı,
Hissetsinler anı ve yankılanan o yarım kalmış aşkları.

Gece boşaldığında sokaklar,
Kimsecikler kalmaz ya hani,
Sadece köşebaşlarında belki bekleyen birkaç kişi,
Onlarda biçare bir o kadar avare,
Sessizce küme küme, dururlar öylesine.

Ben çıkarım işte o zaman sahneye,
Bir meltem esintisinin sırtında aşarak duvarları,
Usulca süzülürüm içeri,
Dokunurum dudaklarına sessiz ve narin,
Hayret çocuklar büyümüş hem de çok,
İki damla gözyaşı düşer yağmur sanırsın biçare,
Haklısın aşkım nerden bileceksin ki,
Benim seni ölsem bile terketmeyeceğimi.