Veda... Şiiri - Haluk Özdeniz

Adını koyamadığım bir veda bu yağmur kız.
Sende kalan yüreğime, canıma, nefesime,
Gecelere, gecelerin mavi menekşelerine,
Yıldızlara, denize ve yakamoza bir veda bu.
Gözlerine, bakışlarında kendimi yitirdiğim,
Gözlerine, gözlerinde bulduklarıma, kendime,
Adını koyamadığım bir veda bu yağmur kız.
Belki bir son, bir kaçış, belkide çaresizlik.
Bahar yağmurları gibi isteyerek ıslanırsın,
Hiç bitsin istemezsin, ama biteceğini bilirsin.
Böyle bir şey, tarifi imkansız olan duygular.
Ve böyle bir şeydir yağmurla gidişin.
Ve adını koyamazsın,
Sadece bir vedadır bu yağmur kız.
Toplamaya kıyamadığın güllere,
Birlikte oturduğun masaya, söylenmiş sözlere,
Söylenememiş sözlere, gülücükleredir bu veda.
Gözyaşlarınadır, geçen zamanadır, kavuşmalaradır.
Bir ilktir bu, öncesi olmayan, sonrası asla…
Bir hayaldir gözlerinden hiç eksilmeyen,
Aklından hiç çıkmayan bir ezgidir, seni anlatan.
Adını koyamadığım koymaya cesaret edemediğim,
Bir veda dır bu yağmur kız, bir veda.
Dönüşü olmayan, bir gidiştir bu, istemesende.
Ellerini tutamazsın, gözlerine bakamazsın, söyleyemezsin,
Arkana dönemezsin, el sallayamazsın, ne kadar çok,
İstesende bir defa ve son defa bir öpücük dahi alamazsın.
Oysaki sadece bir öpücüktür sıcaklığı hiç eksilmeyecek.
Hiçbir zaman adını koyamazsın, bilirsinki bu bir veda dır.
Sadece bir veda, yüreğine kor gibi düşen,
Bir veda dır bu yağmur kız, yalnızca bir veda.
Vazgeçmek değildir, bu sevmeye gör vazgeçemezsin.
Sadece, yüreğini bırakarak, canını bırakarak,
İnandıklarınla beraber, onun için, bırakıp gitmektir bu.
Hiç kapanmayacak bir yaradır, özlemdir, gözyaşıdır.
Bir veda dır bu yağmur kız, ama sana değil,
Sadece kendime, bir veda dır.
Sadece kendime ve yüreğime…