Veda Şiiri - Ahmet Yılmaz 14

Hesap mı soruyorsun? dediğinde,
kendini anlatmak zorunda olmamanın özgürlüğüne kavuştuğunu farkettim.
Oysa ben o satırları daha bugün, içim acıyarak, nedamet getirip, ağlayarak okumuştum şiirinde.
...
Hani soruyordun ya oğlak burcunu,
Sen gittim sanarken o çoktan gitmiştir demişti arkadaşım.
Gideceğimi biliyordun.
Ondan açtı kamerayı yüzüme bilinçaltın.
Çünkü, terketmeyi değil terkedilmeyi öğretmişti hayat sana.
Sen bir sanatçısın.
Öncekinde drama yapmıştın , bu defa buna bile gerek görmedin.
-Hastayım! diyebildin, dilinin ucuyla usulca.
İki gün aramaz, sormaz mesela ortada hiçbirşey yokken.
Farkedeceğimi biliyordun değil mi?
Ben çok sevdiğini en çok sevdiğini üzmenin kızgınlığıyla saldırırken kendime,
aşka aşık olanın aşka inancını yitirdiğini söylemesi bir vedaydı zaten.

Yağmur başladı.
Çatıya, cama vuran sesleri, beynimi tekmeliyor.
Rüzgar kulakları yırtan uğultusuyla, gök, hasreti uyandırmaya acele eden gürlemesiyle müteselsil sorumlu bu kalp çarpıntısından.
Belki de en büyük pişmanlığım, yağmurda sırılsıklam ıslanırken sarılıp sana, öpememek olacak dudaklarını.
Her konuda olduğu gibi yalan söylemedim sana.
Dudakların;
güzelliğin zulme çalan sınırını aşan, çok güzelin en güzel parçasıdır, mütemmim cüzüdür aşkımın.
Açtığında kamerayı onlar bile yüz çevirmişti benden, ayva sarısına çalan yüzün gibi, yaralı bir kalbi parça pinçik etmenin iç acıması mı yansıdı, bilemem.
...
Kötü değilsin sen, hiç değilsin.
Tanıdığım bütün insanlardan daha merhametlisin belki de.
O kadar zor yaşamışsın ki hayatı, sorumluluk almadan, izahat vermeden kolayca çözebilmeyi öğrenmişsin;
Şimdi seni ben terketmiş olacağım.
Ve sen yarım kalanlara şiirler yazacaksın.
Ağlayarak okuyacaksın onları, aşk acısı çekeceksin.
Ben mi?
Biraz senin gibiyim işte, yandıkça pişen, piştikçe güzelleşen.
Güzel olacağım.
Çok güzel olacağım.
En güzel olacağım