Veda Şiiri - Mahsus Mahal

Bu son mektubum olacak,
Amacım vefa ve veda etmek.

Kaç ay oldu değil mi,
Önce aşk sonra sürgün.
Kasım ile şubat arası ömrümün en güzel hatırası,
Yeşilçam filmleri gibiydi sevişmelerimiz,
Öyle merhametli,öyle duru,öyle sevgi dolu.

Güz'düm bahar getirdin dallarıma,
Gün vurdu karanlığıma.
Bana hoş geldin,iyi ki geldin.

Ben şiir gölgeli bir kadın sevdim,
Bir kadın sevdim yedi cennet çiçeği.

Hiç pişman olmadım seni tanıdığıma,
Sevdiğime,aşık olduğuma,yar'im oluşuna.

Bizim yerimiz araftı sevdiğim,
Birbirimize sığındık bir süre,
Yasak ama aynı zamanda muhtaç,
Ondan her olumsuz durumda ilk sus'uşun bana,
İlk ceza bana,ilk veda banaydı.

Ben de yaşadım bu medceziri,
Ben de çok kez denizinde alabora oldum.
Yine de sevdim seni,
Elimde olmadan aklıma uymadan,
Ne olursa olsun kalbimi dinlemek istedim.

Seni anliyorum ve dahası anlamanın ötesindeyim,
Kelimelerin uçlarını yontuyorum bazen,
Bazen her kelime bir ihtimaldir daha büyük susmalara.

Merak ediyorum benden uzak olunca,
Düzene mi giriyordu hayatın,
Tek sorun,tek kördüğüm,tek suçlu ben miyim.

Sana belli etmedim ama,
Kırgınlıklar dan bir dağ yaptım içimde,
İçimde bir hüzün bahçesi kurdum.

Çok yoruldum bu belirsizlikten,
Sende ki yerini bilememezlikten.
Beni sevdiğinden bile emin olamıyorum,
Sanki bir boşluğu doldurdum bir süre.

Buraya paragraflar dolusu seni şöyle sevdim,
Böyle değerlisin diye yazmak istemiyorum.
Onlarda bende kalsın.

Çocukça şeyler istedim senden,
Bir fotoğraf,bir buluşma,bir bardak çay,
Biraz eylül,biraz çam kolonyası biraz gece.

Bana sevgini bir lütuf gibi veriyorsun,
Ve ben bunu hiç sevmiyorum.

Sevgi iyileştirir derler,
Seni öyle güzel sevdim ki,
Öyle romantik,öyle duygusala bağlayarak.
Merak ediyorum hiç mi iyi gelmedim sana,
Hiç mi iyileşmedin benimle.

Belkide ben sevmesini bilmiyorum,
Bilmiyorum işte ayaklarını yerden kesmesini,
Bütün sorun bu olabilir aslında.

Kendini zorlama bu konuda,
Gönül işi bu,ya seversin sebepsizce,
Ya da binlerce nedenin olsa sevemezsin.

Biliyorum kaç kez denedin gitmeyi,
Bu kez ben yolcu ediyorum bende ki seni,
Nefes al artık,kurtuldun ayağında ki prangadan.

Bizden geriye üçbeş şiir kırıntısı,
Yaralı bir hikaye ve bir de mor orkide kaldı.

Ben seni anlamaya çalıştım,
Bazen yaralı bir serçe gibiydin,
Bazen ürkek bir güvercin,
Bazen susuz bir ceylan.

Bilinçaltını okuyamadım hiç bir zaman,
Hep bir muamma gibiydi duyguların,
Ama ne olursa olsun sende ki yerim,
Bir sıfattan daha öte olduğumu biliyorum.

Herkes kalbi ile nafakalasın,
Ve umma ki üzülmeyesin demiştin.
Bir de Eyvallah.

Cümlenin noktasını koymak bana kaldı,
Kader işte.Böyleymiş noktam.

Seni üzmek istemiyorum buna rabbim şahit,
Hakkım helaldir sana,sen de helal et.

Bu kelime yersiz olacak ama,
Tek bir şey istiyorum senden GÜLÜMSE.

Her şey için teşekkür ediyorum.
Her şeyin en iyisini hak ediyorsun.
Kendine iyi bak,yolun açık olsun,
Hoşçakal.