Veda Şiiri - Ali Doğanay

Bir mezarın baş ucunda buz gibi dondu
Umutlarım o nâş ile mezara kondu
Yanımda mânevi güç bildiklerim
Aklıma yük olup başıma kondu

Yıkılınca koca çınar, çürüdü dallar
Bir bir kırılmaya başladı kollar
Gözlerim de büyüyen kocaman yollar
Kısalıp mâzide çöplüğe kondu

Nâş toprağa değince tutuldu nefesler
Kelebek olup uçtu, bütün hevesler
Tahtalarla örülen toprak kafesler
Açılıp içine yeni kuş kondu

Dillerden dökülürken birikmiş kinler
Bir kenarda sessizce nâş onu dinler
Söyleyecek çok sözü vardı elbette
Kelimeler toplanıp, toprağa kondu

Kafamda tavaf eder söylenen sözler
Bir birine yalandan gülermiş yüzler
Sevgiler, saygılar, bir de insanlık
Şimdilik vefasız bir rafa kondu