Ve Özlemeyide özlermiş insan

çam her mevsim yeşil olmazmış
palmiyeler de yaprak dökermiş
kar taneleri bazen baharı müjdelermiş
her sevda bittiği toprakta baharı beklermiş

şimdi don vurmuş içimdeki toprağı
anlıyorum zamanla Temmuzda sararan palmiyeyi
zorluyorum kendimi özlemeye
bulutlardan kagirler yapıyorum göğe
vusulat düşeriyle

uzağı hissediyorum Temmuz ortasında palmiye gibiyim
ekimde buğday tarlası gibiyim
zorluyorum kendimi özlemeye
anlamsız bir buluttan Kagir evlerden şehirler dizmeye

anlıyorum uzaktan çokta uzak olmayan bir uzaktan
ve özlemeyi de özlermiş insan...