Ve Düşündükçe Daralıyor Dünya

Uçurumun kenarındayım,
Her adım bir soru,
Yavaşça büyüyen bir boşluk var içimde,
Ve düşündükçe daralıyor dünya.

Rüzgar yüzümü okşuyor,
Ama nedense soğuk,
Beni hatırlatan bir eksiklik,
Bir kaybolmuş zamanın yankısı gibi.

Bazen her şeyden çok,
Kendini görmek istersin,
Ve bir adım attığında,
Bir kimlik daha kaybolur gölgede.

Uzaklarda bir şehir,
Kendini bulmaya çalışan insanlardan oluşmuş,
Ama kimse orada gerçekten yaşamıyor,
Sadece başka bir uçurumu seyrediyorlar.

Kimse görmüyor,
Kimse duymuyor,
Kendini anlamak,
Belki de sadece bir yoldan geçmek.
Kimselere görünmeden.

Ve ben burada,
Kenarına adım atmayı bekleyen bir uçurumda,
İçimdeki yankıyı dinliyorum.
Gerçek, belki de düşler kadar yakın.