Ve Aşk Böyledir Şiiri - Yusuf Ak

Öyle bir rüzgâr eser ki bazen,
yılların yorgunluğunu siler alnımızdan,
bir nefeste toplar unuttuğumuz bütün o anıları,
herkesin bir köşeye bıraktığı o küçük, kırık umudu.
Hissedersin avucunda çocukluğun tozunu,
o ilk düşüşün acısını,
bir daha asla unutulmayacak
o ilk kahkahanın yankısını...
Gözlerin dolar, sebepsiz, yalnızca var olduğun için,
yalnızca bu koca, dönek, ama yine de mucizevi hayatın,
bir parçasında soluk alabildiğin için.
Çünkü bilirsin; her sabah, aynı Güneş'in altında,
bir yerlerde bir anne çay demliyor,
bir çocuk koşuyor ilkbahar çimlerinde,
ve bir yaşlı adam, geçmişin ağır, altın sarısı yapraklarını,
sessiz bir tebessümle topluyor bahçesinden.
Ve aşk böyledir;
Öyle bir fısıltıdır ki, en kalabalık meydanda bile duyulur,
bir yabancının gözlerindeki tanıdık hüzündür,
kimsenin bilmediği o gizli yara izinin sızlamasıdır.
Hepimiz o büyük, görünmez kumaşın iplikleriyiz;
birimiz gülerken, diğeri ağlar,
birimiz doğarken, diğeri göçer o bilinmez diyarlara.
Ve her birimiz, o büyük, kadim döngünün bir halkasıyız,
birbirimize dokunmadan, birbirimizin hayatını yaşıyoruz,
aynı gökyüzüne bakıp, farklı yıldızlara el açıyoruz.
Kaç kere yola çıktık, kaç kere geri döndük bilmeden?
Hangi kapılar yüzümüze kapandı, hangi yollar bizi çağırdı inatla?
Hangi vedalar, içimizde bir kor gibi yaktı kaldı,
ne zaman unuttuk kendimizi, o telaşlı koşuşturmada?
Ama her zaman, o sisin içinde,
bir el uzanır, bir melodi başlar yeniden,
bir bakış yakalar seni, en savunmasız anında.
İşte o an, anlarsın; yalnız değilsin,
bu yorgun, bu güzel, bu acımasız yolculukta.
Ve aşk böyledir;
Sana en çok benzeyenin, sana en yabancı olanda gizli olmasıdır,
hayatın bütün karmaşası içinde, basit bir nefesin anlam bulmasıdır.
Herkesin biriktirdiği o küçük pişmanlıklar,
herkesin hayalini kurduğu o büyük kaçış,
hepsi aynı göğüs kafesinde atar;
büyük bir senfoninin uyumsuz ama gerekli notaları gibi.
Unutma, her düşüşün ardında bir kalkış vardır,
her fırtınanın bitiminde, gökkuşağının müthiş vaadi.
Sen o vaade tutun, sen o ilk nefesin mucizesine.
Çünkü bu, senin hikâyen, benim hikâyem,
hepimizin, sessiz, derinden akan nehrin hikâyesi.
Ve o nehrin sularında, bir yansıma gördüğünde;
bil ki, gördüğün yalnızca kendi yüzün değil,
gördüğün, bütün bir insanlığın,
o dipsiz, o sonsuz, o kırılgan güzelliğidir.
Ve aşk böyledir;
Kendini bulduğun her yüzde,
kendini kaybettiğin her boşlukta...
Sonsuzdur, çünkü hiç başlamamıştır,
ve hiç bitmeyecektir, bu yüzden.

Yusuf Ak (Yusâver)