Vazgeçme Şiiri - Selcuk Arısoy

Geçmişte yaptığım onca hatayı kemikleştirip,
Gömerken tövbe toprağına,
Köpekleşmiş nefisler eşeliyordu geçmişimi,
Tatmin etmek için kendilerini.

Ne zaman açmaya çalışsam,
Geçmişin yargısı ve geleceğin şüphesi ile dinliyorlardı kalbimi.
Yanlış insan olmaktansa, yalnız insan olmayı kabullenip,
Çaba sarf ederken ruhsal inşama,
Günden güne artıyordu yalnızlığım ve zayıflığım...
Ayak uyduramıyordum o yüzden, halden anlamayan insanlara.

Zor olurdu elbet çıkılan her zirvenin,
Zirveye en yakın yeri.
Ama bazen son bir gayret ulaştırır,
Asıl olgunluğa seni.
Ve sonra vazgeçersin her şey ve herkesten, görünce hakikati.
Bu vazgeçiş, terk ediş değildir,
Gördüğün hakikat uğruna, o yolda yürürken,
Tüm yanlış ve eğrilikleri düzeltmektir.