Vazgeçemedim Şiiri - Özlem Dönmez

Yılların habersiz geçtiği bir hayattan sesleniyorum.
Kendi sesime bile yabancıyım…
Adımı unuttum.
Hangi sokakta yürüdüm?
Hangi kapıdan geçtim?
Kapanmış tüm yollar,
Silinmiş izlerim…
Nerede doğdum?
Hangi baharın çocuğuydum?
İlk gülüşümü hangi rüzgâr aldı götürdü?
Hatırlamıyorum.
Zaman hep ileri aktı,
Ben hep geride kaldım.
Her sabah yeni bir yabancı yüzle uyanmak…
Her gün başka bir sessizlikle tanışmak…
Gözlerimde derinleşen bir boşluk.
Bir şarkı çalar içimde,
Sözleri yarım…
Melodisi eksik,
Bestesi kırık dökük.
Kalemim sessiz,
Kâğıdım bembeyaz.
Sözcükler bile — ben gibi — kayıp.
Belki de hiç var olmadım.
Bir düş müydüm?
Bir anlık heves?
Her nefeste biraz daha silinen,
Her adımda daha çok kaybolan…
Belki de hiç var olmadım.
Var olmayı isterken
Boşuna çabaladım…
Ve sonunda —
Yok oldum.

Vazgeçemedim
Senden vazgeçmem için
Gölgeler çizdin gönlüme.
Üzdün, kırdın, yok saydın…
Gülüşlerimi geceye hapsettin,
Ben yine de kalbimi esirgedim.
Her adımın bir uçurum,
Her sözün karanlık bir sokak.
Sevdanın haritasında kaybolurken,
Ben hâlâ o köşe başında bekledim.
Yüreğime taşlar attın,
Her biri bir umut kırığı.
Dizlerimde yaralar açıldı,
Ama ben yine de kalktım.
Yoluma çıkan her engelde
Seni aradım.
Sessizliğin bile bir ceza,
Her bakışın bir veda...
Kendim yalnızlığın kollarında,
Ama gözlerim hâlâ kapında.
Sen —
Belki dönersin diye.

Yolları geçtim,
Sokakları tükettim.
Her gece,
Bir sabahı es geçtim.
Seninle biten her hikâyeyi
Yeniden yazdım,
Yeniden başladım...
Ama vazgeçmedim.
Geçemedim.