Vaylı Aşk Şiiri - Musa Niyaz Erdem

Duymuyorsun diye sevgim soldu mu sanırsın?
Her sabah rüzgârı "Vay anasını!" diye haykırırken,
Süslü cümleler döşeyeyim mi yollarına?

Sen şehirli lafların ipeksi dokusuna tutkun;
Köyünün çamur kokan türkülerini,
Bülbülün şakımasını dinlerken.
Ben ise harman yerinde savrulan saman tozuyum,
Kara böceğim işte -

Dünya bile renkten renge giriyorken,
Sevdamız nasıl tek kalıba sığsın, güzelim?

Yeter artık bu kuru laflar,
Bir demli çay olsun aramızda.
Sıcaklığıyla ısıtayım avuçlarını,
Gözlerinin derinliğinde kaybolup,
"Vay anasını avradını!" diyeyim sana -
İşte bütün mesele bu!