Vâveylâ Şiiri - Şiir Emekçisi

VÂVEYLÂ
—sessizliğin çığlığı—

Geceye düştü bir ince sızı,
Rüzgâr değil bu,
Bir yürek yangını…
Issız sokaklarda yankılandı
Adını bilmediğim bir vâveylâ.

Bir annenin duası mıydı?
Bir çocuğun uykusunda kırılan düşü mü?
Yoksa içimde gizli tuttuğum
O eski suskunluğumun
Kırık yankısı mıydı?

Sustukça çoğaldı sesler,
Geceler anlattı beni,
Gölge gölge…
Ay sustu, yıldızlar kördü,
Ve ben,
Yüreğimde biriken o son kelimeyle
Tutundum sabaha:
Vaveyla.

Yalnızlığın da dili varmış,
Ve ben o dili ezberledim
Ne zaman sustumsa,
İçimde bir dünya bağırdı.
O dünya sensizdi,
O çığlık bendim.
Vâ
Vey
Lâ.

- kemal yıldırım