Vatan Şiiri - Leyla Saliha Tersakan

Toprak...
yalın ayak bastığım her karışı,
anneler gibi bağrında taşıyor beni.
Gökyüzü —
bir mavi değil artık yalnızca,
şehit kanıyla ıslanmış
bir yemin gibi dalgalanıyor bayrağımda.

Bir çığlık,
dağların kalbinden kopup gelen…
Mehmet’in dudaklarında dua,
gözlerinde anne,
ellerinde bir silah,
yüreğinde ise bin yıllık bir söz:
“Dönmem!”

Yol kenarında solmuş papatyalar,
adını bile bilmediğimiz çocukların mezar taşına sarılmış.
Ve her mezar,
bir destan yazıyor
taşına sığmayan harflerle.

Bir karış toprak…
kim bilir kaç gözyaşıyla yoğrulmuş,
kaç kurbanla mühürlenmiş,
kaç kere ölüp yeniden doğmuş.

Ben,
bir kadın gibi
toprağını göğsünde emziren bu yurdu
omzumda taşırken,
dilimi ıslatan tek kelime olurum:
Vatan.

Her adımım,
çakılların altındaki kemiklere basıyor
ve her adımımda
bir hıçkırık yankılanıyor
Anadolu’nun en yalnız tarlasında.

Bayrağım…
bir rüzgâr değil yalnızca seni uçuran.
Senin kıvrımlarında
yetim kalmış bir çocuk ağlıyor,
senin kırmızında
bir annenin yazması ıslanıyor.

Ve sen,
senden geçip sana dönenlerin
sonsuz duası olmuşsun,
adını dağlara kazıyan
bir halkın alnı olmuşsun:
Vatan!