Varsay Şiiri - Yusuf Berkman

Şimdi sen,
üçü beşle çarpıp elindeki on beşle ne yapacağını düşünüyorsundur.
Ben ise,
rüzgârların savurduğu hayatımı.

İşsizim.
Öğreniyorumdur varsaymayı.

Diyelim ki bugün günlerden salı.
Elimde var iki:
Biri sen,
öteki bana sadık gölgem.

Gözlerimiz yorgun.
Ucunda sallanan eski bir hasret.
Sancılar, kapı eşiğinde nöbette.
Gururumuz karışıyor
akşamla birlikte hiçliğe.

Gülüşüm
uzak diyarlara götürür beni,
Direnişimin son kalesi:
Yalnızlığım.

Birden dolar gözlerim,
oturur içime ağlamak.
Kimsesizliğim
kalbimden vurur beni.

Doğrulurum usulca,
dökülür efendiliğim üzerimden.
Geriye dilde dolaşan eski bir küfran kalır.

Parmağımın ucu bir beyaz dünya;
“Ol­s­un.” isterdim, mümkün olsa.
Sessizliğin içi keşke
birden sesimizle dolsa.
Perdeler açılır,
ve şair yine sarılırdı düşlere.

Sonrası:
Kaldırım taşları,
sıradan, anlamsız bir sabah.
Güneşi arayan gözler,
mehtaba çarpan ruhumuzla...
Yeniden sahnelenir
tüm ihtişamıyla yalnızlığımız.

Etrafta
akşamdan kalma martı sesleri…
Artık hiçbir kırıklık
ulaşmaz gidene.

Hayat,
dün neyse bugün de o.
Her şey aynı.
Ne güzel (!)

“Varsay.” diyorum kendime.
Ama içimde büyüttüğüm hep aynı keder.
On parmağımı sayıyorum,
onuncuda çocukluğum denk geliyor.
Sanırım, en çok onu özlüyorum.

İki sevgili var aklımda
son günlerde:
kavuşamadıkça büyüyen iki uzaklık.
İki yalnız insan,
aynı şehirde,
başka dünyalarda bekleşen.

Mazinin yarası
bir çığlık gibi düşerken içimize,
tek tek siliniyor
sımsıkı sarıldığımız her şey
tenimizden dökülen o son ışıkla birlikte.

Seninle varlığım arasında
dumansız bir alevim —
sessizce sönüyorum.
Bakıyorum saçılmış hayallerime.

Sonrası:
Yaslanıyorum vedalara
ve izliyorum.

Yaşamak:
kirli dünümle, suskun yarınımın
ortasında bekleyen bir hikâye.
Dilde eski bir dua.

Belki de biraz ötede bulacaktık yitirdiklerimizi (!).
Bir rüyanın kıyısında,
unutulmuş çocukluğumuzun sesinde.
Eksilirken mavinin hüzünlü selzenişi,
yazıyoruz
sonu olmayan bir dize gibi
yeniden
kendimizi.