Varoluş Şiiri - Ayşe Uçar

zamanın kirini yıkayan bir makine olsa
önce çürük beyinleri sonra ölü kalpleri atıp yıkasak
kin ve nefretten örülü tüm kalelerini yaksa güneş
herkes kendi emeğinin zeytinyağına ekmek banıp yese
ne kadar haset ne kadar fesat varsa
tuzla buz olsa

boynu yoluk bir atmacanın gözlerinde dünya
yorgun ruhların ağırlığında koyu karanlığın sisi
farklı bir bakış açısında türüyor soysuz yürekler
kendi cehennemlerinden açılan kapılardan
cehennem zebanileri koşarak geliyorlar
araf’tan fırlamış güdümsüz bir ok gibi
toprağa ruhsuz düşmeye

bu alengirli çağın sayfa aralarına sıkışmış kalmış
ne kadar güzellik iyilik varsa alıp altın tozuna batırıp
serpsek dünyanın üzerine kaybolmuş insansızlığımızın
ayak izlerini el birliği ile silsek

narin bir kelebek dokunuşunda ölümün saydam elleri
yüzlerimizde zamanın sivri tırnaklarının soylu yol çizgileri

..........

güne yürüyen bulutların şarkısı dilimde
devleşen ağaçların gölgesi uzanmış toprağa
gökten düşen bir damlanın şıpırtısı dingin
suları hareketlendirir

oturmuşum asırlık bir ağaç köküne
ufuktan sesleniyor güneş yeni filizlenen başaklara
saçlarımı alıp okşayan rüzgârların ılıklığı ensemde
evrenin iç sesinden yankılanıyor yaradılışın
muhteşem serüveni

hayat hızla devam ediyor akıyoruz sular seller gibi
yaşamın içinden hiçlik havuzlarına

yaşasın! tüm canlıların varoluş hikayesi
yaşasın! yaratılışın kutlu dokunuşu sonsuza dek
şarkıların coşkulu dilinde neşe ve mutluluk

-bütün kötülerin kötülüğün canı cehenneme

........

503202500:29