Varlığın Çok Soğuk, Sensiz Üşüyorum

Meçhule yol alırken adımlarım,
çocuksu yanımıda aldın gittin.
Madem istiyorsun öyleyse durma „git“.
Ardına bakmadan git.
Nakış nakış işlerim seni tenime.
Dokunduğun yüreğime.
Seni her defasında yeniden,
bidaha,bidaha keşfederim.
Sana dokunamam.
Bilmediğim bir tende gezinir hayalim..
Sana dokunamam…
Yüz hatların parmak uçlarımın mührü olur..
Özgürlüğün tadı yanyanayken değil,
sevmelerle anlam bulur..

Yetinmeler yetmez..
Yudum yudum içmek isterim.
Yaramaz çocuksu tavırla küserim..
Küsersin…
Saçmalamak bile güzeldir o an…
Kirpiklerimle saklambaç oynar gözler…
Şefkatle saçlarını okşarken,
can kırıkları batar…
Kanatır,kanatırda acısını hissetmem..
Kalemimin mürekkebi tükenmişken,
bana yeniden şiir yazdıran adam..
Varlığın çok soğuk, sensiz üşüyorum…

Tren garından el sallarken umutlarıma,
seni ve serçe kuşumu emanet ederim aynalarıma…
Damla damla sen düşerken gözümden,yanımdayken özlemek nedir anlarsın..
Dizimdeki derman okşar ruhundaki çocuğu..
Sımsıkı sahiplenirsin asla bırakmamacasına…Varlığın ulaşılmaz,sensiz üşüyorum.
Dalgalar kıyıya vurur,savrulur bi bakışınla içimdeki medcezirler..
Ninnilerle avunurum..

Bahar serinliğinde eser 7 tepe…
Süsler nağmeler yüzümdeki gamzelerimi..
Yel gibi okşar saçlarımı o dokunuşlar…Gözyaşlarımı tebessüme çevirir..
Yeni bir sen doğurur ve yaralı çocuğu  yokluğunla büyütürüm..
Akıntıya karşı yüzen somon balıklar gibi,
dön artık dön.
Doğduğun evine yuvana dön…
İçimdeki kelebekler uçurtmayla seni bekler..
İçimdeki mavilikler seni özler..
31.07.2024