Veda mevsimi Şiiri - İlhan Kırca

Elde sevda. bizde veda mevsimi
Güz yelleri ırgalar dalımızı bizim
Yoktan var eden yüce tanrımız
Vardan yok oldu varımız bizim

Ne kadar ısıtabilirki akşam güneşi
Desen dili sussan bağırı yakar ateşi
Gönlümüzde çürümüş sevda leşi
Hepten canlı gömülür dirimiz bizim

Aradık bulamadık yitik hevesleri
Yel olan yuh olan bitik hevesleri
Nedeyim çöplere atık hevesleri
Gözlerimizde söndü nurumuz bizim

Çığlık çığlığa geldik suskun gideriz
Eşimize dostumuza küskün gideriz
Yorulduk kırıldık oskun gideriz
böyledir bundandır zarımız bizim

Geldik gördükki dünya baki insan fani
İnsan Can benimki der el canı köpek canı
İnsan nankör sadist hain veryiğim yani
Demek burası deyilmiş yerimiz bizim

Yara bende elyarsı duvarda delik
Zor görene kadar sürer efelik
Bir omuzu fodulluk bir omuzu kellik
İşte insanlık şifremiz sırımız bizim

Diledim tanrıya insan yaratma beni
Vefa diye sevgi diye aratma beni
Bu sahtekarlara katma beni
yaş arasında yanar kurumuz bizim

Yaş yetmiş ekildik döküldük
Bina olduk yıkıldık ağaç olduk söküldük
Başak verdik biçildik orman olduk yakıldık
Değirmende sele gitmiş darımız bizm