Var Mı Haberin Şiiri - Gürkan Çelik 2

Var mı haberin, bilmiyorum
Ama yine de soruyorum
Olmadığın zamanlarda içimde büyüyen o sessiz kıyametten haberin var mı?
Sana susarak anlattığım gecelerden, dilimin ucuna kadar gelip cesaret edemediğim cümlelerden
İçimin bir köşesinde hâlâ daha sakladığım sesinden
Var mı haberin? Var mı söyle

Zaman sana uğramayan bir şehir gibi oldu
Bir şeyler geçiyor etrafımdan evet, ama sen geçmiyorsun
Biliyor musun senden sonra kalbimin kenarına çentik atmaya başladım
Senin olmadığın her saniyeyi oraya yazıyorum
Çünkü bazen bir salise uzuyor dağ gibi, bazen günler geçiyor ama hiçbir iz bırakmıyor
Çünkü sen yoksun
Sen olmayınca zamanın nabzı da atmıyor zaten
Dakikalar öylece duruyor, sadece ben yaşlanıyorum

Sana dair unutmam gereken her şeyi ezberliyorum artık
Sesinin titreşiminde boğulmuş kelimeleri, gözlerinin içine gömülmüş o küçük kaçamakları,
Dokunmadığın ama içimi titreten bakışlarını
Hepsi ezberimde
İnsan, unutması gereken şeyi en çok tekrar edermiş ya
Ben seni en çok oradan kaybediyorum

Adını anmasam bile, içim seni sesliyor
Kimi zaman bir şarkının arasında
Kimi zaman rüzgârın kıyısında
Her şey seni söylüyor, sadece ben susuyorum
Çünkü seninle konuşmak bile artık sana uzak
Ve ben, uzaklığı anlatacak kadar kelime bilmiyorum

Özlemek değil sadece bu
Bu, içimde sana ayrılmış bir odada her gün seninle aynı sabaha uyanmak gibi
Kapısı yok, penceresi yok
Ama her yeri sen kokuyor.
Ve ben, çıkışı olmayan bir yerde, seni her gün yeniden seviyorum
Bazen şiir gibi
Bazen de bir yara gibi

Kimsenin görmediği bir yerimde yaşıyorsun
Kendine ait bir zamanın var senin orada
Sana hiç sormadan inşa ettiğim bir sonsuzluk var
Gelsen bile bulamazsın artık; çünkü sen gidince her şey başka bir biçime büründü
Adını koyamadığım bir boşluk oldun önce
Sonra o boşluk içime taşındı
Şimdi ben, senin olmadığın bir hayatta
Seninle yaşamaya çalışan bir yabancı gibiyim sadece

Bazen düşünüyorum
Gerçekten gittin mi sen?
Yoksa ben mi kaldım olduğum yerde?
Belki de sen hiç gelmedin
Sadece ben çok inandım, ben çok bekledim, ben çok özledim
Belki senin varlığın, sadece yokluğundan ibaretti
Ve ben, o yokluğu sevdim
İnsan bazen yokluğu bile kutsal sanıyor işte
Bu da insanın acziyeti olsa gerek

Ama yine de
Eğer bir gün, ansızın bir düşünceye tutulursan,
İçinde tanıdık bir ses yankılanırsa
Bil ki o ben olacağım
Senin olmadığın her şeyi
Sana dair her şeyle doldurmaya çalışan ben

Şimdi soruyorum sana
Senin bütün bu olanlardan haberin var mı ?
Umarım yoktur
Niye biliyor musun ?
Çünkü bilsen kahrolursun
İnşallah yoktur
İnşallah