Vaktinden evel Şiiri - Davut Mortaş

Vaktinden Evvel

Erken yaşta büyümek zor oldu,
Gözüm görmeden içimde kar doldu.
Çocukluk elimden sessizce soldu,
Geçti ömrümün baharı, kış oldu.

Bir baba görevi düştü boynuma,
Ağladım gizlice her oyunumda.
Anladım dertleri küçük yaşımda,
Dünyayı tanımadan sarhoş oldum.

Oyuncağım olmadı, düşüm kırık,
Sokaklar yorganım, sesim kısık.
İçimde bin yılın suskunluğu sık,
Bir ben konuştum, herkes sağır oldu.

Kimi gül çağında rüyaya daldı,
Bize diken düştü, onlar gül aldı.
Gönlümüzde ne sevinç ne de hal kaldı,
çırakliğımız hep boşa gitti

Geceyle dost oldum, yıldızla yaren,
Sustum da ezberledim nice feryat.
Yazgımda çocukluk yoktu meğerse,
Ben babamı yaşarken babami aradım

Şimdi sorsan nasılsın, gülerim,
Ama içimden içime küserim.
Kendimi geçtim, hayâli süzerim,
Bir ömrü sustum da bir satır oldum.