Vaktimiz Geldi Şiiri - Funda Kocaevli

Taze olan kokun muydu yoksa vedalaşmanın acısı mıydı hiç bilemeyeceğim sanırım. Bazen kendime ulaşmakta bile güçlük çektiğim düşünülünce, bu ikilem doğal geliyor sevgili.

Aklıma gülüşünle ısındığım soğuk günler geliyor. Bir kışı daha ardımda bırakıyorum ama hala seninle başa çıkamıyorum. Güçsüz bir kadın olmak, üzerimde durmuyor. Birkaç beden büyük bir elbise giymişim gibi görünüyor olmalıyım diye düşünüyorum insanların garip bakışlarını gördükçe.
Bazen bana bakanların yakasına yapışıp iki elimle, “sen de kaybettin mi, özledin mi?” diye sormak istiyorum avaz avaz, ya da “sevmediğin için tuzun kuru olabilir mi?” deyip dönüp arkamı gitmek istiyorum.

Köşeme çekilip, ağlarken kimse dokunmasın istiyorum bu aralar. “Yazsam” diyorum, yazdıkça boşalttığım kâğıtlar seninle dolsa…
“Cümlenin başına seni koyup, gerisini de senden bahsederek getirsem” diyorum.
Yazmıyorum ama!
İçimdeki senin azalacağı kaygısı düşüyor yüreğime. Sadece kendime saklamakla, bencillik ediyorum. Olsun!
Ben bu aralar bencil olmak istiyorum sessizliğin yanında.

Aşktan uzak kitaplar okuyorum. Doğaüstü canlıların olduğu diziler, filmler izliyorum. Tıka basa doldurmak istiyorum kendimi.
Seni kaybetmek değil niyetim, sakın küsme bana.
Hatıralarını hapsetmekteyim ben böyle. Sandığın en dibine naftalinleyip yerleştirdim özenle, üzerini dolduruyorum ki, çıkmayasın oradan.

Şu an olduğu gibi, Ney taksimleri dinliyorum bazen. Seni kendime bulayıp, arınmaya gidiyorum notaların arasından geçerek. Elime ayağıma çarpıyor müzik, bazen sendeletiyor beni. Sarsılınca, kafanı küçücük öfkenle kaldırıp gözlerime bakıyorsun hiçbir şey söylemeden. Tertemiz bir gülüş fırlatıyorum ben de sana. Usulca, “Sessizliğe dalalım sevgilim, sonra da karışalım birbirimize” diyorum. Küskün çocuklar gibi dudak büküp, yeniden gömülüyorsun boynumun oralarda bir yerlere.
Mis kokuyor biliyorum. Sana bulaşmışken saçlarım sevgili, başka türlü olamam ki!

Azıcık anılar, azıcık hayaller, biraz da kelimeleri katık ediyorum bu aralar kendime. Yıllardır ustaca taşımayı öğrendiğim yalnızlığın üzerine kuruluyoruz hep birlikte.
Çok kalabalık değiliz merak etme. Senden önceki ben, sana karışmış ben ve senden sonraki ben.
Çok zaman geçti mi sevgili üzerimizden?
Geçti elbette…
Ben hala dün gibi canlı tutuyorum anıları oysa. Çiçekleri sulamayı bile unutuyorum bilirsin beni ama seni hiç!
Ufacık bir şiir büyütüyorum içimde.

Özledim desem,
Öyle böyle değil sevgili.
Ayaklarından mı çekilirmiş
İnsanın ruhu
Yoksa dudaklarından mı?
Bilir misin?
Ölüm gibi işte
Seni özlemek!
Kavuşmak ne güzeldir
Kim bilir…

Çiçek açsak mı sevgili zamanı gelmişken tam? Geçtiğimiz baharları özletmesek aşka…
Yediveren sürgünler çıksa dallarımızda yeniden. Her yeni günde, yeni doğmuş kelebekleri ağırlasak. Uzatmasak diyorum şu yokluğu.
Bahara karışsak artık!
Aşka bulaşsak yeniden…
Yeniden sevsek birbirimizi ışıl ışıl gülüşlerle, çocuklar gibi oyunlar oynasak…
Gel sevgili uzatma!
Daha okunacak çok kitabımız var bu güzel bahar sabahlarında…
Önce aşk, sonra biz!
Hepsini toplayıp, üç zamana pay edilmiş bana eklesek diyorum artık. Vaktimiz geldi…

Funda Kocaevli