Vakt-i Terk-i Diyar Şiiri - Gürcan Günay

Giderdim bu lalezardan alıp başımı bir akşam
Olmasa titreyen dalımda ah bu iki gonca gül
Solardı bir gecede tükenmez bildiğin ihtişam
Kalırdı belki şu naçiz varlığımdan bir avuç kül

Alıp giderdim ya kendimden kendimi diyar diyar
Kendim olabilseydim bir kuru dal gibi dünyada
Al kara saplı hançeri yâr beni baştan başa yar
Bir ah bile çıkmaz kaldımı ki mecalim feryada

Ne gülüm derdim geride kalan ne gül dudakları
Alıp acı ve dertleri girip kendimle kol kola
Defn'eyler kan ağlayan yüreğime yitik yılları
Garipler kervanıyla çıkardım bir meçhule yola

Kârı olmuş ağlamak unutmuş gözlerim gülmeyi
Binbir umutla doğsun ne çıkar varsın güneş yarın
Geçirip boynuna solgun bedenin yağlı ilmeği
Sorardım kendimden hesabını kaybolan yılların