Vakit akşam Şiiri - Nejla Turan

Vakit akşam,
Hüzünler saklanmış mor karanlığa,
Sessizlik çökmüş sokağa, dar çıkmazlarda.
Bacada baykuş, ölümü bekler sanki,
Koca ömrün, kefene sığdığı aralıkta.

Gölgeler, duvar diplerinde diz çökmüş,
Rüzgâr, kapı aralığında titreyen bir nefes,
Her şey suskun, sadece yürek
Kendi ağıtını fısıldar içten içe...

Bir yıldız kayar, dilekler yetim kalır,
Çocuk sesleri çoktan susturulmuş sokaklarda.
Bir çan sesi uzaktan yankılanır,
Zaman ağır aksak yürür karanlıkta.

Bir lamba titrer, umudu unutmuş gibi,
Pencere perdesi rüzgârla ağlar.
Gecenin koynunda kaybolur hatıralar,
Bir hüzün örtüsü sarar şehir sokaklarını.

Ve sen…
Bir adım geride kalmış bir düş gibi,
Sessizliğin içinde yankılanan eski bir dua.
Bir zamanlar gülüşle dolan kalbin,
Şimdi sadece suskunluğa emanet...

Yollar sessiz, kaldırımlar yorgun,
Ay ışığı solgun bir mendil gibi sarkar gökten.
Sanki her köşe, her taş, her pencere
Bir hikâyenin son satırında bekler gibi.

Bir kapı aralık kalmış, kimse yok ardında,
Sönmüş bir lambanın altında zaman üşür.
Gökte bir bulut, ağır ağır geçer,
Gözyaşına benzeyen gölgeler bırakır geride.

Ruhun, geceye karışan bir fısıltı olur,
Karanlığın nabzında atan sessiz bir iz.
Kalbin, kendi sessizliğinde yankılanır,
Her nefes, geçmişe yazılmış bir veda gibidir.

Ve sonunda…
Gece usulca sarar her şeyi,
Hüzün, sular gibi çekilir kıyılardan.
Bir yaprak süzülür sessizce toprağa,
Zaman, derin bir iç çekişle durur anlık.

Ne çığlık kalır, ne de söz,
Sadece rüzgârın tenine değen serinlik…
Ve yüreğinde yankılanan o ince sızı,
Hüzünle barışmış sessiz bir akşam gibi...

Nejla Turan