Vagon Vagon Hasret Şiiri - Ersin Malak

Bir tren kalktı bu sabah,
Ben içinde…
Siz yoksunuz.

Bir şehir azaldı ardımda,
Bir şehir sustu…
İçimle birlikte.

Vagonlarda sizin kokunuz yok,
Ne çantanız var ne kalemliğiniz.
Sadece özleminiz diz çöküyor
Boş koltuklara.

Camdan dışarı bakınca
Gölgem geçiyor…
Yanı başımda siz yoksunuz.

Adınızı fısıldıyorum
Pencereye buğu düşüyor,
O buğu bile
Size benziyor.

Bir mendil koydum cebime,
Islak.
Ne olur ne olmaz…
Gözler babaysa, durmaz.

Oğullarım…
Birinizin gülüşü
Sabah serinliği gibi dolar içime,
Diğerinizin sesi
Akşam ezanı gibi titrer içimde.

Şehir değişti evlatlarım,
Ama içimdeki şehir hâlâ siz.
Siz orada kaldınız,
Ben bu tarafa sürgün gibi.

Elimde valiz,
İçinde oyuncaklarınızdan başka hiçbir şey yok.
Onlar konuşuyor benimle,
“Sizi özledik” diyorlar.

Bir baba,
Trende yalnız kalınca
Daha çok anlıyor evlat ne demekmiş.

Bir çocuğun adı geçince
Kalp neden iki kere atarmış,
Siz gidince
Öğrendim ben.

Sokakta bir çocuk koşturuyor,
Adı sizinkine benziyor…
Bakıyorum, olmuyorsunuz.

Bir yerlerde
Benim için dua ediyor musunuz?
“Babam üşümesin” diye,
Ben buradayım; her gece dua sizin için.

Vagon vagon geçiyor zaman,
İstasyonda siz yoksunuz.
Ama ben bekliyorum…
Her kalkış, sizi getirir gibi.

Gözlerim tren rayı,
Kalbim koridor…
Adımlarım size çıkıyor
Her dönüşümde.

Bir mendil daha yırtıldı bu gece,
Bir dua daha düştü dilimden.
Yastığım değil evlatlarım,
Islak olan.

Siz benim
En güzel yolculuğumsunuz.
Ben bu şehirde
Sizin hasretinizle yaşıyorum.

Bir gün…
Kapı çalar,
Ve ikiniz birlikte “baba!” diye koşarsınız.
İşte o an
Tren de durur,
Zaman da susar…