Uzun Sessizlik Şiiri - Elif Betül Öztürk

Derin bir uykudadır hala karanlık gözlerin.
Yazdığım her satırda,
Ne aşkta ne sevdada,
İnanmadım ben onlara,
Yalanlara,yalancılara.
Çünkü benim sevgim sır saklamasını bilir.
Yıllardır aldığın nefesin,
Boşunamıdır çaba sarf edişlerin.
Ruhunun bedeninle savaştığı zaman,bu zaman.
Bu zaman,yara almadan kaçışların sebebidir.
Oyun bitti.
Artık başka yamacı tarif ediyor ayaklarım.
İstemesemde,usul usul direniyor uzullarım.
Ben buraya eksile eksile geldim.
Bir avuç kaldı bedenim.
Koca koca yollar beni geçirirken,
Niye dur der bana bu patikalar.
Kanım donmuş,terim soğumuş.
Bir yorgunluk bana geçmişten kalan.
Şimdi rüzgar duru,
zaman kısa,
su da akmıyor.
Dağlar denizler yarılırdı,ben geçerdim.
Şimdi hiç kimse,hiçbirşey bana yol verimiyor.
Artık bir yaprak bile kımıldamıyor.
Susuyorum ama suskunluğuma kokun siniyor.
Olabildiğince içime çekiyorum,
Seninle aramdaki mesafeyi aşamıyorum.
Hiçbirşey artık yanyana durmuyor.
Herkes kendi derdinde,
Kaybolmuşları arıyor.
Sonunda,
Kuzeyden gelen rüzgar,
Seni bana getiriyor.
Biliyorum yine yok olacaksın.
Ezberledim gitmelerini,
Çünkü sen bir serapsın.
Güneyden gelen ölüm,
Alıp götürüyor seni.
Belki en büyük yalanım,
Sen hep bana kalacaksın sandım!