* Üzüm Buğusuydu Sessizlik

ÜZÜM BUĞUSUYDU SESSİZLİK
Vakit tazeydi daha.
Orman kokusu meshediyordu, sessizliğin başını.
Güneş tebessüme durmuş,
Dalgaları okşuyordu,
altın renkli parmaklarıyla.
Nasılda şımarıyordu hemen, işvekar dalgalar,
Meleviş bir edayla.
Az daha çözülüyordu sessizliğin saçlarından , çapkın gemiler,
Hovarda kayıklar,
Kaçgın şiirler.
Ben biraz sitemkardım
ya da doğrusunu söyleyeyim
kırgın.
Belki de kızgındım fütursuz denize, geçip giden telaşlı bulutlara,
Bulutlarda yalınayak yürüyen ,alıcı kuşlara.
Bilemiyorum.
Ama,
Ben ne güzel meskundum,
Dingin yanımın, kuytu rıhtımlarında.
Şiir gözlerinle
Sakin, huzurlu

Ne diye geçip gidiyordu ki şimdi bulutlar,
yüreğimden gemiler,
buselik makamında ,
üzüm buğusu gözlerin gibi.
Ne diye göçmen umutlarını sepeliyordu ki başıma,
gidiciyse eğer kuşlar.

Ben biraz kırgındım anlaşılan telaşlara, telaşlı aşklara
Yoksa oturur muydum sessizliğin yanıbaşına bir masada, dizdize
Bir acı kahvenin hatırına.
beraber yudumladık bir fincan kahveyi
Sessizlik köpüğünü içti
Ben telvesini
O susmayı seçti,
Ben düşünmeyi
İkimizinde çook uzaklara dalıp gitmişti gözleri
Vakit tazeydi daha
Bir orman kokusu meshediyordu yalnızlığımızı
Birazda üzüm buğusu
yosun kokusu dolanıyordu etrafımızda o da masaya oturmak istiyordu belli ki
Ben imrenmiştim belki de kıskanmıştım
sahilde yalın ayak dolanan sevinçleri,

Sessizlik yarenimdi şimdi
Bir sekine gibi inmişti üzerimize huzur.
Buselik makamında gemiler geçiyordu saçlarımızdan usul usul
Üzüm buğusu gibiydi gözlerimiz dalmıştı uzaklara
Biz hiç konuşmuyorduk.
susuyordu sessizlik
düşünüyordum ben
Bir acı kahveyi içmiştik beraber
Vakit tazeydi daha
Biraz kahve kokuyordu ortalık
Biraz orman , biraz yosun, ama en çokta sen.
FATMA DOĞAN 11.07.2025/ Sinop