Artık yavaş yavaş tükendiğini hissediyorsun.
Bitmeyeceğini sandığın şeylerin artık içinde yok olduğunu görüyorsun.
Onsuz yapamam dediğin insan için gözyaşlarını akıtmayı bırakıyorsun.
Kim bilir belki değişiyorsun.
Verdiğin değerin karşılığını görmediğin için kırılıyorsun.
Önemsediğin kadar önemsenmediğini hissedince biraz inciniyorsun.
Anladım ki iki insan arasındaki mesafe,birkaç satır sanırım.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta