Üzgünüm Benliğim Şiiri - Hamit Atay

Üzgünüm Benliğim

Üzgünüm benliğim,
Kelimeler yetmedi, yüreğim hep eksik kaldı.
Gözlerimdeki ışıltı silindi,
Ve içimdeki boşluk büyüdü her geçen gün.

Üzgünüm benliğim,
Bazen en çok seni kırdım,
Sonsuz umutlarla bakarken dünyaya,
Bir adım atacak gücü bulamadım.

Bazen içimdeki o büyük boşluğu,
Doldurmak için çok uğraştım,
Ama her şey geçiciymiş,
Ve ben hep daha fazlasını bekledim.

Üzgünüm benliğim,
Kendini unutacak kadar hırpaladım seni.
Sonsuz bir çığlık vardı içinde,
Ama duymadım, sustum.

Bazen, her şeyin bir anlamı olduğuna inandım,
Ve bazen, her şeyin sadece bir rastlantı olduğunu.
Ama her halükarda, seni kaybettim.
Sadece var olmaya devam ettim, boşlukta.

Üzgünüm benliğim,
Kimse anlamaz, kimse bilemez.
Sonsuza kadar bir eksiklik,
Bir boşlukta kaybolmuş hisler kaldı.

Ama yine de seni seviyorum,
Belki de en çok kendimi,
Çünkü kimseye kızmadım,
Ve sonunda seninle barıştım, benliğim...
Hamit Atay