Uzandık el ele kızıla doğru

Uzandık el ele kızıla doğru
Yalnızlıkta asılı kaldı hikayemiz
Ayrı ayrı uçurumlara düşüp
Tek bir yüreğin
Ayrı ayrı kanayan parçalarına dönüşüp bölündük

Hayal çöplüğünü sırtımıza asıp
Uzandık el ele kızıla doğru
Döşeğimiz topraktı yorganımız gökyüzü
Çakmak taşlarıyla aydınlanıyordu yüreğimiz

Sevda ateşin bir körükledi,
alt üst oldu demirden kabimin içi
yetim yüzü taşıyan gözlerimde yanan ateşin lav olup
yaşanmışlıklardan yana ne varsa eritti gitti
sadece körpe kollarıyla sana uzanan
yetim yüzü taşıyan çocuğun
aşka uzanan kırgın bakışları kaldı
birde martıları
martıları uçacaktı artık kızıla doğru

yeniden çakmak taşını eline alıp
tuttu kalbine tekrar tekrar çakarak
yüreğinde sevda yanar diye
demirden kalbinden tırmık yapıp kazıdı
kılıçlar yapıp savaştı
onursuzluğun dünyasında
onurun olduğu kızıla doğru uzandı