Uzaklaşmanın bedeli Şiiri - Mucize Kartal

Uzaklaşmanın Bedeli

Senden gelecek her şeye razıyken,
Bir bakışına, bir susuşuna, bir kırgın nefesine…
Gecelerime düşen yalnızlığını bile kabul etmişken,
Şimdi uzaklaşmanın acısının bedelini
Sessizce, yüreğimle ödemeye razıyım.

Bir gülüşün vardı dünyamı aydınlatan,
Bir kelimen vardı içimi umutla dolduran,
Seninle yanmak bile güzeldi,
Seninle susmak bile mutluluktu bana…
Ama işte, yollar benden uzaklaştı,
Ve ben, kalbimin en dar yerinde
Sana açılmış yaralarımla kaldım.

Her köşe başında sen varsın hâlâ,
Bir anının izi duvarlarda saklı,
Gözlerimi kapattığımda sesin doluyor içime,
Ellerini hiç tutmamış gibi boş kalan ellerim,
Hâlâ seni beklemekten yorulmayı bilmiyor.

Uzaklığın, bıçak gibi kesiyor her nefesimi,
Ama ben her acıya, her sancıya razıyım.
Çünkü senden gelen acı bile
Sensizlikten daha merhametli.

Şimdi içimde iki şehir var:
Biri sensizliğin kurak, sessiz sokakları,
Diğeri senin adını fısıldayan umutların ışığı.
Ben o ışığı kaybetmemek için
Her gün kendimden biraz daha eksiliyorum.

Geceye soruyorum seni, yıldızlara, rüzgâra,
Hiçbiri senin gibi cevap vermiyor bana.
Yalnızlık, senden kalan bir emanet gibi
Üzerime çöktükçe çöker,
Ama ben, bu emaneti taşımaktan da şikâyet etmem,
Çünkü içinde sen varsın.

Uzaklaşmak acıdır, biliyorum,
Ama bu acının bedelini ödemeye razıyım.
Çünkü bir gün, belki bir gün,
Rüzgâr seni yine bana getirir.
Ve ben o gün, yaralı bir kalple olsa da
Yine sana koşarım, yine sana yanarım,
Çünkü senden gelene her zaman razıyım.

Söz : Mucize