Uzak Şehir Şiiri - Özer Baba

Kalbim seni hâlâ arıyor...
Lê tu qet nayî...
Sesin suskun, gülüşün yalan...
Min bi te re mir... ez jî tu ne ben...

Ez te hezdikim – ama sen yoktun...
Seni bekledim – tu bi xewna min re nehatî...
Her çavê min li bo te hat şil bû,
Ama sen... yoktun, ben yok oldum...

Bir sokakta kaldım, içim paramparça,
Dîlan di nav dilê xwe de tê digerin
Her gün öldüm, her gece isyan,
Ji te re min mirî – her roj, her şev

Ağladım sessizce,
Ez girîya bêdeng kirim
Ne ses kaldı, ne umut...
Evîn bû agir – min şewitî...

Ez te hezdikim – ama sen yoktun...
Seni bekledim – tu bi xewna min re nehatî...
Her çavê min li bo te hat şil bû,
Ama sen... yoktun, ben yok oldum...

Şimdi sevgiye düşmanım,
Evîn bû jiyana min qebr
Gülüşüm zehir, nefesim dert,
Ez jî her tiştê xwe ji dest da... bi sedema te

Min feryad kir! Bi dilê xwîn!
Allah şahidimdir, sevmiştim seni...
Lê tu şikandî min – çavên min, dengê min...
Kaldım karanlıkta, adını sayıklarken...

Ez te hezdikim – ez jî kuştim xwe...
Seni bekledim – tu jî çûyî...
Gözlerimde artık sen yoksun,
Ne ez ben... Ne jî tu...