Uzak Şiiri - Melike Cakmak

Köklerimle zehirleme beni
Kendi oklarımla beni öldürme

Seni ben zannederken
Savunmasız bıraktığım kalemde
Bulduğun her açıkla,
Oturmamış her taşımla
Beni ezmeye çalışma.

Taşlarımın geldiği yöreyle
Taşıdığı tozlarla boğma beni

Ölmeden çıkmayı başardığım yangınlarla
Üzerime sinmiş duman kokusundan
Beni suçlama

Arınmaya çalıştığım külleri
Çıkan her kıvılcımda
Tekrar tekrar Üzerime savurma

Kalbindeki boşluklardan ötürü
Kendi uçurumlarımla tehdit etme beni.

Bile bile benden çekip aldığın ,
bıçaklarla yaralanarak
Ruhundaki kanamanın üzerine
Çiçeklerimi basma.

Geç farkedince
Kalbindeki boşluklara hiç benzemediğimi
Söküp atmaya çalışırken
Koparma parçalarımı

Sana burnunun ucu kadar yakındayken
Kim olduğumu ayırt edemediğin için
Uzaklarla sınama beni.

Güneşine uyanmak üzere olduğumuz sabahı
Gecesiyle suçlama.

Ama hayır hayır
Karanlıkta solmaz bu Çiçekler
Yolunmaz ve savrulmaz
Burada kalmak zorunda değiliz

Yabani otların arasında