Uzak Şiiri - Emre Oral

uzak nağmeler içinde geldi bir eğri adam
sırtı olana dayalı
gönlü hüzne
tülün ardına oturdu...

abanarak masaya
abandığı gibi hayata
biran önce (s) onu istiyordu...

öyle mahzun öyle çaresiz
bir fotoğraf koydu karşısına
yırtılmış yarısı
yarısı yüreğinin takası...
uzun kirpikleri dertlerinin tokası...
gözyaşları bekçisi umutlarının...
ve
beyaz
saçlarında
kırağısı
sevdanın...

‘varsın eğilsin kavaklar...
kavaklar eğilmez mi
insanlar eğ(r) ilirken
varsın savrulsun yapraklar...
yapraklar savrulmaz mı
güzü yaşarken...

zalımların yurdu...
yaşam(an) ın kurdu...
ömrüm hey’

durdu...

durdu...

kumuzakkumu
masaya vurdu...

bıçkındı
delikanlıydı
ama
yılgındı...
kındı bıçaksız
demler arasına sığındı...