Uyuyan Kalpler Şiiri - Mavi Umay Şükran Ay

Kadere bastırılmış ümitler çekildi
Dibine çöreklenen kanserli ahlarla…
Yaşam örsünde
Ellerin el gölgesiydi tavınsız saadeti döğen
Ve dahi uyuyan kalplerdi
Uğultulu sesleriyle sesime karşılık veren…
Puslu, aç renklerin dişleri arasında
Gökkuşağını doğuran yürek ezgileri…

Haydi topla eteklerini sırlar saçan dünya
Fersah fersah uzağında
Bir o kadar da şahdamarda
Yama yama varsıllığı hatırlatma
Bak dikiş yerlerine
Kan sızar
Can sızar
Nereye kadar bu muamma!

Sorgum evrende cansız asılı kalır
Söylesene bilge bilim
Sen değil miydin?
Eksilenler çarpımını artıya dayayan

Ellerin elindeyse yazgı
Ve benlik, kayboluşlarda olursa unutulmaz şarkı
Hep kötülükler çarpımı neden hep aynı…

Biçim biçim savrulunur
Konuşan suskunluklar içinde
Hep o akseden kabullenilmez gerçeğe…

Şemsin tahammülü çatlamamış mı?
Cahil cüretinin olduğu o yerde

Ben kimim ki?
Yaşamın büyük
Canın bedene küçük geldiği serle
Aklı selim savaşayım dertlerle…
Nasıl küsmeden kalınır?
Gül diye uzanan ellerde diken izleriyle
Parmak uçlarından damlayanlar
İnanılanı, kor kanda boğarken…

İliklere kadar işlemiş incinmişlik
Nasıl berhava sayılır…
Ölüm uykusunda kalpler
Nasıl uyandırılır?
Masiva mühürü ömürlere vurulmuşken…
Yedi kat iki şaka bölünmeden…
Aciziyetle kelepçeliyken bileklerim
Ve dahi gazel gazel onlara dönüşürken…