Uyusun Ölüm Şiiri - Mavi Umay Şükran Ay

UYUSUN ÖLÜM

Öpüyorum gözlerinden sensizliğin
Dudaklarım tuzdan yakı
Yaktıkça özlem haresini
Saçları dağılmış gecenin tellerine takılır
Vahiy suretli düşlerim
Düşerim iliklerimden
Kerbelâ sevdanın ihram yönüne
O bilmediğin sana üvey
Bana öz’ün içine…

Boyutu sonsuzdur zaman süzgecinin
Her öze hicret edişimde
Hep yeniden mi başlamalı
Tek bir çığlık
Tek bir hıçkırıkla kanatan semâh
-Alevler
-Alevler içinde
Soğumuş evlât tenini öpen anne kalbiyle
Dudaklarım tuz yakısı
Önce kendini yakar
Sonra uyandırdığı ölümü
Yeniden öldürmek için tekmil sevda yankısını …

Ah! Kantarı kırık dünya
Ne düşe yazdın adımı adam gibi
Ne de yaşama!
Herkesin göğü kendine yağar bilirim
Tutulsam güneşle kollarına
Tutulsam son bir kez dileğim olsun
Savrulsun küllerim
Okyanuslardan kumlara
Maviler taşısın
Aksın
Karışsın
Gözyaşı kuyularına
Çektikçe nefesini aşkın semâhları
Kuraklığına mavi kandan can bulsun
Uyusun ölüm hep uyusun…