Uygur Kadını Şiiri - Doğan Çeçen

Senin gözlerinde bir vatan saklı,
Tarım’ın bereketi, Kaşgar’ın ışığı.
Her kirpiğinde tarih,
Her nefesinde özgürlük,
Bir kadın ki, sadece kadın değil,
Bir milletin şarkısıdır,
Bir uygarlığın kalbidir.

Saçların, Taklamakan rüzgârlarında savrulur,
Kumun üstüne düşen gölge gibi ince,
Yine de dağlar kadar güçlü.
Bileklerinde eski nakışlar,
Elinde pamuktan beyaz bir dua.
Senin yürüyüşün,
Sanki tarihin sessiz adımları,
Bir yandan zarif,
Bir yandan asil.

Ey Uygur kadını!
Senin kalbin, bir nehir gibi taşar,
Hem sevdasına hem çocuklarına akar.
Ve sen, sevgili olduğunda,
Dünya sana dar gelir.
Sevdan bir kervan gibi yollara düşer,
Aşkın, göğe yükselen ezan gibi
Arşa ulaşır.

Ben seni düşündüğümde,
Bir minarenin gölgesinde dinlenirim,
Bir çayhanede hayalinle ısınırım.
Sözlerin, dut yaprağında yazılı
Bir aşk mektubu gibidir.
Ve ben, erkek kalbimle bilirim ki:
Seninle yaşamak,
Bir milletin yüreğinde çiçek açmaktır.

Ey yüreği atlas kumaşı gibi kadın,
Sen hem sevgilisin hem öğretensin.
Bir erkeğin dizlerine huzur,
Bir çocuğun ellerine dua,
Bir milletin yarınlarına umut...
Sevdan, gök kubbenin altında
Asla sönmeyen bir kandil.

Ben sana baktığımda,
Sadece bir güzellik görmüyorum.
Bir başkaldırı, bir sabır, bir gurur,
Bir kadın ki, aşkı da yaşar,
Acıyı da taşır.
Ve yine dimdik durur.

Senin adını kalbime yazdım,
Her harfi kutsal,
Her hecesi ölümsüz.
Aşkım sana,
Ne sadece bir erkeğin sevdasıdır,
Ne de yalnızca bir şiirin kanatları.

Aşkım sana,
Bir halkın duası,
Bir vatanın şarkısıdır.
Uygur kadını,
Sen benim gönlümdeki sonsuzluk,
Benim kalemimdeki cennet,
Benim rüyamdaki özgürlük...
Sana duyduğum sevda,
Tarih kadar eski,
Ve gökyüzü kadar yenidir.

18 Eylül 2025