Soner Soner Antoloji.com

SABAHA LANET

Doğan her yeni gün, benim için dünden kalma acı bir hüzün, ızdıraplar içine düştüğüm tanıdık bir yüz, hiç insafı olmayan kahrolası bir zulümdür. İşte bu yüzden hiç sevmedim sabahları, özledim ben hep karanlığı, geceleri çok sevdim ve her saniyesinde sen olan yalnızlığı ... Rüyalarımı, uykusuz geçen her dakikamı, hatta kâbuslarımı bile ölesiye sevdim ben, yine de sevemedim sensizliği ... İçim yandı her hatırladığımda yanımda sen olmadığını. Acı çektim, katlandım, hiçbir zaman ağlamadım, hayalinle avundum daima ve gözyaşlarımda değil, hayalinde boğuldum. Yüzmesini bilemedim, masmavi sevda denizinde, başka denizlerde hiç yüzmediğim için ... İlk gözağrım, umudum ... Kanmasam da doyasıya mutluluğa, mutluluğun tadını karanlıklarda buldum. Ve bir de o tatlı hayalinde. Özünün sende olduğunu, çok iyi bildiğim halde ...

Dedim ya; hiç sevmedim sabahları, özledim ben hep karanlığı ... Karanlığa mahkûm olduğumdan mıdır bilmem, belki de karanlıklara beni sen attığın içindir, bir türlü çözemedim ruhumdaki bu meçhul sarmaşığı ... Sabaha yaklaştığım her saniye kahrolurum içten içe, hızla geçen zamana kızarım, senin gibi bana aldırmıyor diye. Hem güneş doğsa ne olacak ? Hiç gece olmasa ne olur ki ? Sen benim olur musun ? Korkarım karanlıklarda bulduğum sımsıcak hayalini bile çalarsın benden, tıpkı en zayıf ânımda, en güzel hislerimi çaldığın gibi. Sonra sabahın büyüsüne kanarsın, hani o, yalancı dünyalara kandığın gibi ... Gizlice pişman olur ağlarsın, ta ki, sen de en az yüreğin kadar sevinceye dek beni ... İşte o zaman kahrolurum, üzdüğüm için seni. Ve belki de kan kokar, toprak olurum, sevdiremediğim için sana şu yaralı kalbimi, tanımasaydım eğer sahibim olan; kâinatın Rabbini ...

..