Tepeden aşağı bisikletle hızla inen güzel kadının
ardından ona âşık olan
genç adam
bağırmaktadır:
- Iris, yavaşla! Dur! Sana yetişemiyorum!

- Yavaşlayamam. Sen bana yakın durmaya çalış. Bir
şey olmaz!

İngiliz yazar Iris Murdoch’un hayatını anlatan
'Iris' filminde üç kez
aynı sahne tekrarlanıyor. Adam, kadının hızına
yetişemiyor ömür boyu, ama
ona 'yakın durmayı' beceriyor. Peki hakikaten bir şey
olmuyor mu? Ne oluyor
ya da?

***

Bazı kadınlar, yakalanamaz, durdurulamaz ve kimseye
ait olamazlar. Onlar
zaten kendilerine bile ait değildir de, o karmaşık bir
mesele. O kadınlara
yalnızca yakın durulabilir, yakalanıp durdurursan,
kendine ait kılarsan...
Ölüverirler. Çünkü onlar kuş gibidirler. Böyle uçucu
kadınlar, tepeden
aşağıya inen bir bisiklet gibi, fren yaptıklarında
düşeceklerini pekiyi bilirler. O yüzden belki de hayat
boyu kendilerini en
sevdiklerinden bile korumak mecburiyetindedirler.
Kendilerini durdurup,
öldürüverecek şeylere karşı dikkatli olmaları
gerektiğini -her nasılsa
bilirler. Onlar, insanı ancak frensiz bir seyahate
davet edebilirler. Zira
fren yaparlarsa artık onlar, o kadınlar değiller.
Bozulmuş bir oyuncak gibi
kıymetsizler...

Kanatlarının altına rüzgârı aldığında uçabilen
kuşlar gibi, rüzgârsız
kaldığında bir lokma ete dönüşen kadınlar... Ve
adamlar, ekseriyetle,
kadınları eğitilebilecek kuşlar sanırlar. Bilir
misiniz? Eğiticiler, eve
dönsünler, uzaklara uçmasın diye önce kuşların
kanatlarını biraz kırarlar...
Ama kimi kuşlar ve kadınlar, gökyüzü kadar
uçmayacaklarsa ölüvermeyi tercih
ederler...

***

Yıllar geçer. Iris Murdoch bütün o şahane kitapları
yazar, bütün o şahane
konuşmaları yapar. Zekâsıyla etrafı büyüleyip
dururken, tutulamayacak bir
kuş gibi oradan oraya uçuşurken birden amansız bir
illete tutulur. Alzheimer
hastalığı ışıklı sözcüklerini hızla elinden çekip
almaktadır.

Gökyüzünü ateşe veren alev rengi kanat tüylerini bir
bir söker gibi... Ona
'yakın durmak için' onca çaba harcayan adam, yatakta,
yanında duran, artık
tam da en başından beri istediği gibi 'yavaşlayıp
durmuş' bu düşkün kuşu
artık istememektedir. Neden?

- Iris! İlk kez bana aitsin! ilk kez benimsin!

Ve ben seni istemiyorum!

***

Bilir misiniz? Manolyalar, o kocaman beyaz çiçekler,
dokunuldukları anda
küserler. Birden, kahverengi çürürler. Kuş kadınlar,
manolyalar gibidirler.
Kimi kadınlar hareketinin önüne geçilmeden, 'yakın
durarak' izlenmek,
sevilmek mecburiyetindedirler.

Bu bir seçim değildir, sevilen renklerini korumak için
bunu yapmaları
gerektiğini her nasılsa bilirler. Kollarından
tutulduklarında amansız bir
illete yakalanacaklarını
bilirler. Uçuşup, renklerini dağıtıp, çırpınıp hayat
içinde, sonra sessizce
gidecekler. Durmak büyüyü bitirir, bunu bildikleri
için onları sevmiş olan
adamlar onlara güvenmelidirler.

Tepeden aşağı inen bir bisiklet gibi, fren yapmadan
gitmeyi tez elden
öğrenmelidirler. Fren yaparsa o kadının artık o kadın
olmayacağını... Kuş kadınlar, uçamadıklarında kıymetsiz bir av etine dönüşeceklerini pek iyi bilirler.......

Alıntı ... ( ECE TEMELKURAN)

İrem Aksu - Hakkında Yazdığı Tanıtım Yazısı